Patinazh poetik

E ëmbël vetmia pasdites së dielë,

pasdites së ftohtë, të bardhë, me diell,

me diell të fildishtë

prej dimri skalitur në ajër të kristaltë,

një viti të brishtë.

Rrëshqet vetmia poreve të ngrira

të lëkurës së akullt,

mbi akull... fëmija

lot, çapitet, lëkundet,

bie.

Kërcet vetmia në mijëra grimca të thyera,

çarë thikash shkëlqyese, të çelikta,

gërricur majash të mprehta, të përpikta,

në hedhje, spërdredhje, rënie të lira

vajzash të zhdërvjellta.

Pengohet vetmia lëvizjeve të mia,

lëvizjeve të ngurta, të reja, të mpira

kyçesh mbërthyer kambaleve të serta

me presat e rënda,

me majat e mprehta.

Dhe derdhet vetmia qytetit përposhtë,

kortezhesh karnavalesh – lemerisjesh paqësore,

mes vargjesh veturash, rrugës gjarpërore

të Alpeve,

me vijat e bardha – rruaza të shtyllës tënde kurrizore.

E ndizet vetmia llambushkash rrumbullake,

e harliset copëzash kujtimesh, trillimesh,

një hyrje, dy dalje,

i lidh, i qep, ngjyros, shngjyros, nën qiellin rozë

të një katedraleje.

(Po për daltonikë si ti, askush nuk e di,

mesditë e perëndim, ndoshta janë nji'.)